|
Derginin Adı:
|
Yükseköğretim ve Bilim Dergisi
|
|
Cilt:
|
2017/7
|
|
Sayı:
|
2
|
|
Makale Başlık:
|
Aktif Vatandaşlıktan Dünya Vatandaşlığına: Bir Dünya Üniversitesi Önerisi
|
|
Makale Alternatif Dilde Başlık:
|
From Active Citizenship to World Citizenship: A Proposal For A World University
|
|
Makale Eklenme Tarihi:
|
20.01.2020
|
|
Okunma Sayısı:
|
1
|
|
Makale Özeti:
|
Bu makale üniversitelerin nasıl dünya vatandaşlığının şekillendiği mekânlar olarak işleyebileceğini araştırmaktadır. Öncelikle, Kant’ın bir yandan ‘aklın özel [alanda] kullanımı’ (‘private use of reason’) ve ‘içe yönelik toplanma’ (‘domestic gathering’), diğer yandan ‘aklın kamuya yönelik kullanımı’ (‘public use of reason’) ve ‘kamuya yönelik toplanmalar’ (‘public gathering’) ayrımları açıklanmıştır. İkinci olarak, bu ayrımdan mevcut üniversitenin ‘içe yönelik toplanmalar’ organize ettiğini iddia etmek için yararlanılacaktır. Mevcut üniversite, mükemmeliyet adına mensuplarından girişimci bir ethos talep etmektedir: Girişimciyi içe yönelik toplanmayla ve aklın özel alanda kullanımıyla sınırlandıran bir sürekli (öz-)mobilizasyon ima eden, kalıcı bir kalite mahkemesine itaat ethosu. Bu anlayış temelinde üçüncü bölüm dünya vatandaşı olarak davranan ‘aydın kişilerden’ (learned individuals) oluşan bir dünya üniversitesi önerisi geliştirmektedir. Bu üniversite, aklın kamuya yönelik kullanımının ‘(bir) yer bulduğu’ deneysel ve duyarlı bir ethosun var olduğu bir habitattır. Aklın bu kamuya yönelik kullanımı sadece şeylerin bilinmesini sağlamak ile ilgili değildir, onları mevcut kılmakla ilgilidir. Son bölüm, öneriyi şeylerin kamuya mal edildiği, kamuya (dünyaya) yönelik toplanmanın zamanı ve mekânı olarak ‘açık ders’in incelenmesi üzerinden somutlaştırmayı amaçlamaktadır.
|
|
Alternatif Dilde Özet:
|
This article explores how universities can function as spaces where a world citizenship takes shape. First, Kant’s distinction between the ‘private use of reason’ and ‘domestic gathering’, on the one hand, and the ‘public use of reason’ and ‘public gathering’, on the other, is elucidated. This distinction is used, secondly, to argue that the actual university organises ‘domestic gatherings’. In the name of excellence, it requires an entrepreneurial ethos of its staff, i.e. an ethos of obedience to a permanent quality tribunal, implying a permanent (self-) mobilisation confining the entrepreneur to a domestic gathering and the private use of reason (‘private citizens’). Based on this understanding, the third section develops a proposal for a world university inhabited by ‘learned individuals’ acting as world citizens. It is a habitat in which an experimental and attentive ethos is present and where the public use of reason is ‘finding (a) place’. This public use of reason is not just about making things known, but of making them present. The aim of the final section, then, is to make the proposal more specific, based on an exploration of ‘public lecturing’ as the time and space of public (world) gathering where things are made public.
|